Een laatste bericht op deze website
Een week voor haar dood bezochten we samen het Centraal Museum te Utrecht, voor de expositie over De Stijl.
Meestal schrijf je als journalist een in memoriam met gepaste afstand en objectiviteit. In dit geval is dat onmogelijk. Vorige week werd het ineens ongelooflijk persoonlijk. Je denkt dat je in een slechte film zit, of in een nare droom. Ieder moment kan hij afgelopen zijn en dan is alles weer zoals het was. Maar nu is het de werkelijkheid. Op donderdag 16 maart verloor ik mijn vrouw, mijn maatje, Inge van Hesteren.
De laatste tijd ging het wat minder met Inge’s gezondheid. Het lag aan het hart en met een dotter- en stentbehandeling in Medisch Centrum Leeuwarden zou het wel weer in orde komen. Echter, het liep mis. De dokters waren nog maar net begonnen. Tot hun grote verbijstering scheurde een belangrijk bloedvat bij het hart. Onherstelbaar, zo bleek later. Twee dagen lang vochten dokters en verplegers voor haar leven. Mijn kinderen, zwager en schoonzus en ik bivakkeerden in een familiekamer in het MCL. Heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Uiteindelijk kwam een arts binnen met: ‘Wat is dit waardeloos.’ Dat was het moment waarop we ons realiseerden dat het echt waar was. Geschokt en verdwaasd gingen wij naar huis.
Ik moet haar missen, als collega, als zakenpartner, als echtgenote. De kinderen verliezen een moeder. Haar vader, broers en zussen een markant familielid. Ja, Inge was een opvallend personage. Zij wist wat zij wilde, had over heel veel zaken een uitgesproken mening. Zo was ook haar verschijning. Ze kleedde zich zoals zij dat wilde. Kleurig, met sjaaltjes en indiase jurken en ze had maling aan commentaar daarop. Zo zullen velen zich haar herinneren.
Lees ook: Een jaar later.
